|
Karimi 1998'in sonbaharinda
kaybettim... Yedi senelik evliligimizin
iki
senesini kanser tedavisi için
hastanelerde geçirmistik. Karim, her
evlilik
yildönümümüzde ikimizin fotografini
çerçeveler, "Bunlar bizim
hayatimizin
gölgeleri"
derdi..
Öldügünde, yedi tane resmimiz vardi.
97'in bir gecesinde onu aldattim.
Oysa ona sürekli
onu ne kadar çok sevdigimi ve sonsuza kadar
sadik
kalacagimi
söylerdim.
Ölmeden iki hafta önce yine ayni seyi
tekrarladim. Tuhaf bir
gülümsemeyle
bakti bana ve sadece: "Biliyorum"
dedi.
Izmir'e kar yagdigi gün, yani bir ay
önce, evdeydim. Fotograflarimiza
bakiyordum yine...
Her çerçevenin altinda bir harf oldugunu ilk kez o
gün
fark
ettim.
A.
R.
K.
A.
S.
I.
N.
Gerisi için yillari yetmemisti. Ama
sanirim "Arkasina bak" yazmaya
filan
niyetlenmisti. Hemen çerçevelerin
arkasina baktim. Hiçbir sey yoktu.
Sonra
birsey dürttü beni, hepsini teker
teker söktüm.Inanabiliyormusunuz,
her
birinin arkasindan bir mektup çikti!
Geçirdigimiz her sene için sevgi
dolu
sözler yazmisti. 1997'deki resmimizin
içinden çikan zarf ise
simsiyahti.
Ve içinden su sözler
çikti:
"14 Mart 1997/Gözlerin bana baska
birine dokunmus gibi bakti!
Söylemene
gerek
yok,biliyorum..."
2002'deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatali
5 yil oluyor. Içim aciyor simdi.
Çünkü kadinlar
biliyor, hissediyor... Sadece paylasmak istedim.
Seni
seviyorum diyenin sevgisinden süphe
et, çünkü; ask sessiz, sevgi
dilsizdir...*
AhMeTAbiDen
|
